अश्या बऱ्याच रात्री अजुन बाकी आहेत ....

चांदण्यांच आभाळ घेऊन ...
चंद्राला कवेत बांधुन ..
तुझ्या अंगणाशी उतरलेली अल्लड रात्र,
तुझ्या गालावर रुळणाऱ्या ..
तुझ्या बटेला कुरवाळीत ...
तुला जोजवू लागते
तु मात्र ...
मिठीत घट्ट पकडलेला ...
नाजुकसा टेडी घेऊन ...
ओठांचा चंबु करुन ....
स्वप्नातच हसत असतेस ...
कुणाला बघत असतेस कोण जाणे ...
तुझ्या अंगाखांद्यावरून फिरणारी
ति लबाड झुळूक ...
तुला थोड्याश्या गुदगुल्या करते
आणि, मग ...
तुझ्या बदलणाऱ्या कुसेसोबत ...
रात्रही थोडी दचकते ...
......
मी त्याच खोलीत एका कोपऱ्यात ..
खिडकीजवळ उभा राहुन हे सगळ बघत असतो ....
भिंतीवर हार घातलेला तुझ्या आईचा फोटो उचलतो ...
आणि ...
ओठातुन निघणारा सिगारेटचा धुर ...
सरळ त्या रात्रीत पसरवुन देतो ...

अश्या बऱ्याच रात्री अजुन बाकी आहेत ....

संतोष (कवितेतला)

क्षितिजावरती

क्षितिजावरती ओझरणारी तांबुसलेली रेघ
पश्चिमेस हुरहुरतो आहे एक सावळा मेघ
त्या मेघाचा हुंकार पसरतो गगनाच्याही पार
अन्‌ निशा वेंधळी हळू उघदते काळोखाचे दार

मी स्तब्ध उभा राहून पहातो अंधाराचे लेणे
मागे उरल्या, तांबुसवेड्या नक्षत्रांचे देणे
जुन्या हिशोबांची बरकत मग कवितांवरती येते
शब्दांवरचे मखमल मोती उघड पसरूनी देते

रात्र जराशी गडद होत जाताना म्हणते ओवी
आरोहांचे - अवरोहांचे किती खुलासे ठेवी ?
रात्रीचे, माझे, कवितांचे जुने असावे नाते
मी लिहितो तेव्हां रात्र नेहमी शब्द स्पर्शुनी जाते

संतोष (कवितेतला)

असंच देश सोडून परदेशात स्थायिक झालेल्या काही मित्रांच्या बाबांची कहाणी....

असंच देश सोडून परदेशात स्थायिक झालेल्या काही मित्रांच्या बाबांची कहाणी....

भांबावला असेलही अंगणात वारा
पावसाला डोळ्यांमधे सापडेल थारा
दूरदेशी घड्याळाला लागेलही वेध
दोन डोळे थकलेले भासतील मेघ

एकटाच कुठे कुठे बरसेल थोडा
गालांवर ओघळेल मोतीदार सडा
बदलेल कुस रात्री, ओलावेल उशी
आठवून जुने काही, हसेलही मिशी ...

दचकेल मधुनच चाचपेल फोन
जग सारे निजलेले .. सापडेल कोण ?
"बाळा दूर गेलास तू", म्हणेल मनात
हुरहूर दाटलेली सांगेल कुणास ?

जेवताना रोज रात्री अडकेल घास
’डोके दुखते’ सांगुन सोडेल तो ताट
तारखांच्या गणितात मोजेल दिवस
नातवाशी खेळायाला लागलेला ध्यास

दिवसांचे थवे कसे हळू सरकती
आठवांच्या रात्री कोण लाविते पणती ?
नको नको वाटेलही ... सांगेल कुणाला ?
सावलीचा स्पर्श कसा लाभावा उन्हाला ?

तळपत तळपत थकतील पाय
सरकत सरकत, दिवसही जाय
दाही दिशा कोंडलेल्या अंधारती जणू
क्षण क्षण निसटता लागलेला कण्हू

............................................

मलासुद्धा वाटे बाबा निघोनिया यावे
पुन्हा जुने खेळ काही नव्याने मांडावे
अडकलो आहे पण .. सुटायाचे कसे ?
तुझे माझे दोघांचेही झाले आहे फसे ...

संतोष (कवितेतला)